EYA`s-COOKiES ile bir iZMiT ANISI | BLUEBERRY CAKE

Yüzümde gülücükler olusmaya baslamis, icimi bir heyecan sarmisdi. Sadece fotograflarindan, yazilarindan ve sesinden tanidigim ve daha önce hic bir araya gelmedigim lakin güzel gönlünü sevdigim bir insanla bulusacakim o gün.

Bir cuma günüydü.
Heyecanla hazirlandim. Kamerami herzaman ki cantama  koydum, günes gözlüklerimi taktim ve arabaya dogru yol aldik.
"Zahmet etme sen, ben giderdim" desemde "olsun ben birakirim seni, zaten yolum o tarafdan geciyor" dedi sevdicegim.
Arbaya bindik. Emniyet kemerlerimizi taktik. Ve Izmit Merkeze dogru ruhu oksayan müzikler esliginde yol aldik..
Mimarisine hic bir zaman büyük hayranliklar duymamis olsamda severim Izmit`i cok. Gecelerinin zenginligini, o büyüleyici, muazzam isigini.
Sokaklarinin rahatligini, tek basima dahi olsada rahat rahat gezmeyi, dolasmayi.
Alisveris imkanlarinin avrupaiyi halini.
Cocuklarin masumiyetini. Zenginin icindeki fakiri. Arka mahallelerini. Yesilliklerini, köylerini.Gizlenmis güzellikleri, kiyida kösede sakli kalmis iyilikleri.
Eski kitapcilarini... Elimde kitap, hayalimde karakterler, romanlara dalmayi.. baska baska hayatlarla bulusmayi. Onlarla bütünlesmeyi. Icime kapanmayi.

"Merkez camiiden dönmeyi unutma askim"diyorum. "Tamam merak etme, rahat ol sen gidiyoruz" diyor bana. Ve unutuluyor :)
"Neyse, problem degil. Ben burda ineyim. Biraz yürümek istiyorum." diyorum ve bir öpücük kondurup arabadan iniyorum.
Kalabalikdi carsinin sokaklari. Fethiye Caddesi. Yürüyüs yolu.
Izmit karisik bir sehir. Birsürü üniversite ögrencisi var, haliyle sokaklarda genclerle dolup tasiyor. Farkli farkli yüzler ve kültürlerle..

Adim adim kalabaligin icinde ilerliyorum.... Ara sokaklardan geciyorum.. 

Kahve Dünyasi ! Evet orada gördüm! diye geciriyorum icimden ve adimlarimla yavas yavas yaklasiyorum. Cafeye vardigimda, nereye otursam acaba diye ic gecirirken hemen girisde bir yer tercih ediyorum. Böylelikle hem beni aramak zorundada kalmaz diye düsünüyorum.
Oturuyorum. Biraz telefonumu kurcaliyor. Kamerami cantamdan cikariyor fotograflara daliyorum. Saat yaklasiyor. Her an gelebilir.
Ve orada! Tam karsimda adimlarla yaklasiyor bana dogru. Göz göze geliyor ve birbirimize gülümsüyoruz! Selamlasiyor, sarilip öpüyoruz.
Izliyorum onu. Yüzünün berrakligini. Gözlerinin rengini. Tenini. Onun o dogal sifir makyajsiz en güzel halini.
Ve gülüyor! Öyle tatli ki gülüsü.. Öyle endamli... Tabii söylemiyorum tüm bunlari. Yazmayi becerebildigim kadar herzaman söylemeyi beceremem ben.

Ikimizde aslen Almanyada yasiyoruz. Aramizda sade gibi "aslinda" ufacik bir saat mesafe var. Ama kader kismet iste.. Kismetde Izmit Bulusmasi varmis.

Ferah ferah limonatalarimizi yudumladik. Sicaklarin yogunlasmaya basladigi bir dönemdi. Serinlemek iyi geliyordu.
Halimize güldük ve sonunda bulusabilmenin mutlulugunu yasadik.
Blogculukdan bahsettik. Blogcu olmakdan.
Onun essiz pastalarindan, sanatindan. Lezzetlerden, fotograflardan..
Ardindan tavsiyesi üzerine enfes bir Damla Sakizli Dondurma ve Buzlu Türk Kahvesi eslik etti sohbetimize. 
Özel olan bu günü karelerde ölümsüzlestirdik. Güzel, degerli bir ani edindik.

Eve geri dönüsümde ise bana o güne dair hatira kalmasi icin hediye ettigi CIKOLATALI TATLILAR adli kitabla bütünlesdim yüzümde mutluluga dair bir tebessümle.. Mutlu ve sevincliydim.


Zehra (Eya) gibi güzel gönüllü bir insanla tanisma mutlulugu icimi sarmisdi..

Gecenlerde ise kitapdan aklima düsen bir "Muffin" tarifi uygulamak icin mutfaga girdik. Oglusumla birlikte büyük bir heyecanla hamurumuzu hazirladik.
Ve oda ne! Muffin kalibimiz yok olmus! Resmen kaybolmus! Heryerde cilginca aradikdan ve ümidimizi yitirdikden sonra muffin yapimindan vazgecdik. Vazgecdik ama hazirladigimiz hamurumuz var! Ne yapmali ne etmeli diye düsünürken.. bizde muffin kaliblari yerine kek kalbina bosaltip pisirmeye karar verdik. Hafif buruk bir sekilde. Oysaki cicili bicili muffinler hazirlayacakdik hevesi kursaginda kalmis oglusumla birlikte, teyzecigi ve anneannesi icin.

Ama hüzün olmamaliydi! Umutsuzluk ise hic.. Annecik bir cözüm bulacakdi yine... Gönülleri fetheden, gözü senlendiren bir cözüm olmaliydi bu..
Bize cicili bicili bakan üzümcükler yetisdi imdadimiza. Ve "Sweet Dream" adli lezzetimiz...
Hatta onlarda yetmedi birde miss gibi kaynatdigimiz recelimiz..
Dört lezzeti bulusturduk birbiriyle.. Ve evet gönülleri fetheden, gözleri senlendiren bir lezzet yakaladik oglusumla birlitke.. Ve Eya`mizi andik..

Teyzecik ise gurur duydu bizimle :) Umut ise mutluluktan havalara uctu... :)

Herkese Sicacik Sevgi ve Selamlarla.. Mutlu, Umutlu Kalin...