Ramazan ayında, bir cuma gecesiydi ...

Oglum dogdugunda onu belki bir iki saniye kucagima alabilme sansim olmusdu. Ramazan ayinda, bir cuma gecesiydi. Agustos 28. Sene 2009.
O bir iki saniye icersinde, büyüleyici tenine dokundum ve ona bir öpücük kondurup kokusunu bir ömür bedenime hapsedercesine icime cekdim ...

Hani bilirmisiniz? Olur ya bazen, hayatta malesef cok nadiren: gitme korkusu... alelacele sevdiklerinizle vedalasma telasi.. sevginizi dile getirme arzusu... o son vedalasma.. o korku.. o telas..
Iste bu duygulari yasamisdim oglumu dünyaya getirirken.. yolunda gitmeyen durumlar, yani basimda tas gibi bir kuvvette sahip saatlerce oruclu vaziyette bekleyen en büyük destegim annem.. onun o güven verici elleri, sImsIki tutmusdu kanter icinde kalan ellerimi.
Calismak zorunda kalan esim... ve dogum esnasinda yasamak zorunda kaldigimiz komplikasyonlar.. 
Hic bitmeyecek, gecmeyecek sandigim o duygular ve asil önemli olan o yasadigim korkular.. "anne yüregimi" saran telaslar..

"Yasiyormu, yasiyormu .." diye titrek haykirislarimi hatirliyorum, gözyaslarimin esliginde..
Uzun bir sessizligin ardindan sonunda bana getirelen bebegimi kucagima aldigimda gidivermisdi tüm korkularim.. gidivermisdi tüm kötü duygular o masum, cennetsi öpücügün ardindan...

Bir zamanlar sordugum soru cevaplanmasdi bir kez daha o gece: Sevebilecekmiyim acaba onu cok, hemde canimdan, kanimdan cok..?
Oysaki ben onu hep sevmisdim.. kalbinin atisini, o mini minaccik bedeniyle karnimi tekmeleyisini.. onunla uyumayi, onunla uyanmayi.. tüm gün onunla birlitke olmayi..
Sevmisdim ben onu hayallerle bekleyemeyi, umut etmeyi. O ufacik atan kalbini. Ufacik bedenini bedenimde tasimayi. Bir beden olmayi. Canimla kanlimla beslemeyi, büyütmeyi.. Onu bedenimde hic yoktan var etmeyi.. 

Anneme eskiden hep sorardim "gercekten ikimizi, kardesimi ve beni, birmi seviyorsun ?"diye. "Gördügün su bes parmagim gibisiniz" derdi. "Sence hangisi kesilirse acimaz?" diye sorardi bana. Verecek cevap bulamaz, susar, düsüncelere dalardim o cocuksu hallerimle. Yanitsizkalirdim.


Ögrendim bende evlat sevgisini. Canim, kanim kadar sevmezini..

Peki ya insan sevdigini, sevdicegini cani, kani kadar sevemezmi? Sever elbet. Onuda cok sever, onada ömrünü hayatini beklentisiz adar..
Lakin annelik bambaska.. derin duygulara, hislere sahip..
Anne sevgisine, ilgisine muhtac bir evladin annesi olmak apayri bir duygu.. Onun nefesi olmak, en büyük tesellisi, o kücük yüregin süperstari olmak apayri bir birsey..

Nerdeyse 3 senedir onunla birlikte ayni havayi soluyor, ayni hayati paylasiyoruz. Birlikte masalsi rüyalara dalip.. gündüzleri uyandigimizda hep yeni umutlarla, ögrenimlerle, hep yepyeni bir güne merhaba diyor, birlikte büyüyüroz..

Annesine hayran, annesine asik, annesini gün icersinde yüzlerce kez öpücüye bogan, hatta ona hep cicekler toplayip annesini musmutlu eden, yuvasini o ciceklerle güzellestiren bir evlada sahib bir anneyim.. Rabbime binlerce kez sükürler olsun ki..

Herkese sicacik sevgi ve selamlarim esliginde simdiden herkese hayirli bayramlar diliyorum. Dilerimki iciniz bayram sevinci ile dolar tasar...  

Hayallerinizin, umutlarinizin gerceklesmesini, dualarlarda bulusmayi umuyorum...

Ve sizleri bebegim ve minik teyzesi Gül ile birlikte gerceklesdirdigim mini Video`muzla basbasa birakmak istiyorum..
.. Bizler cok keyiflendik, dilerim sizlerde keyifle izlersiniz.

Gül & Umut | HASRET TAKAK PHOTOGRAPHY from Hasret Takak on Vimeo.

Mutlu, Umutlu Kalin..ve sevdiklerinize sImsIkI sarilin..